31.12.11

Απολαύστε τη νέα μου λατρεία





ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ

13.12.11

A bit of Family Guy

Η δέκατη season του Family Guy είναι μέχρι τώρα απλά ξεκαρδιστική. Αμερικλάνε, παρακολουθείς ή να στείλω να σε βιάσουν από τα ρουθούνια;

Απολαύστε δύο από τις αγαπημένες μου στιγμές αυτής της season και βρίστε με που πάλι βάζω video!

Iraq Lobster:

Peter making 'dad noises':

29.11.11

Μαρουλοσαλάτα

Ψιλοκόβεις ένα μαρούλι (οχι το δικό μας το marouli) άλλο πάρε γιατί το δικό μας είναι και γκρινιάρικο! Ψιλοκόβεις και λίγο πράσινο κρεμμυδάκι και τα ανακατεύεις. Παίρνεις ένα άδειο μπουκαλάκι (εγώ απο μαγιονέζα έχω), ρίχνεις μέσα, μια κουταλιά λάδι, μια κουταλιά λεμόνι, μια κουταλιά ξίδι και μια κουταλιά μουστάρδα. Χτυπάς με μανία να γίνουν όλα ένα (πως θα ήθελες να σκαμπιλίσεις έναν γκόμενο που του έχεις απωθημένα; έτσι χτυπάς) και περιχύνεις το μαρούλι. Είναι τέλεια σαλάτα. Στις μεγάλες πείνες πέτα μέσα και έναν τόνο (σε νερό, αλλά να βγάλεις το νερό). Αν αγαπάς το λεμόνι σαν εμένα και είσαι ξινομούρης γενικώς, όπως εγώ, ρίξε παραπάνω λεμόνι. Η σαλατούλα είναι και πεντανόστιμη και άνευ θερμίδων!

Καλή όρεξη!

26.11.11

Όταν φορτώσει ο καθηγητής

Αναζητώντας αστεία βιντεάκια στο youtube
για να φτιάξω λίγο τη διάθεσή μου, βρήκα αυτό.
Πόσο τον καταλαβαίνω τον κύριο καθηγητή!
Απολαύστε το


3.11.11

Bold and Beautiful


Αγαπώ πόζα (πραγματική lady), αγαπώ προφορά (μου θυμίζει lady σε μυθιστόρημα της Agatha Christie, καθώς και Robin Williams σε Mrs Doubtfire), αγαπώ Λιάνα.

Αν εξαιρέσουμε τα κλισέ περί πολιτισμού και γνωστή ατάκα Τσώρτσιλ που κάνουν λίγο γραφικά στο εξωτερικό (σαν το συρτάκι ένα πράμα), τα λέει μια χαρά.

2.11.11

Θα το ανεχτούμε;



Τα σχόλια δικά σας!

21.10.11

Le Grecs

Το βρήκα στον Άσωτο γιο και μιας και είναι περίεργες μέρες αυτές που διανύουμε, ας αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση με χιούμορ που μπορεί να προκαλέσει και δάκρυ!

Δείτε το βίντεο! Διαρκεί μόνο 1:31 και θα σας προβληματίσει για παραπάνω απο 1:31.


3.10.11

Εκρηκτικός Χαλβάς

Έφτιαξα χαλβά. Σιμιγδαλένιο με κουκουνάρι. Στο μερτικό της Κινέζας (τι να κάνω, είμαι ψυχοπονιάρης και τους ταΐζω που και που) ήμουν έτοιμος να βάλω λίγο καθαρτικό. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι τη θέλω να μου δώσει κάτι περσινές σημειώσεις.


Το γλίτωσε πάλι το τσιρλιό. Αλλά που θα μου πάει?


27.9.11

WEED STORIES# PART 3

[ Εναλλακτικός τίτλος: Τι κάνεις Δανάη? Κουκιά σπέρνω.]
 
 



Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή για να μπείτε στο κλίμα και να μπορέσετε να παρακολουθήσετε το παραλήρημά μου.

Πρωί πρωί (κλασσικά) και με μια δροσούλα που μας είχε τρυπήσει τα κόκαλα, επιβιβαστήκαμε στο βαν ξεκινήσαμε. Η χτεσινή μας εξόρμηση, είχε σκοπό να μας φέρει πιο κοντά στην καλλιέργεια της γης. Το πόσο κοντά δεν μας το είχαν διευκρινίσει βέβαια. Γιατί, υπάρχει το κοντά «έρχομαι σε επαφή τηρώντας τις αποστάσεις μου» και υπάρχει και το κοντά «πιάσαμε κορέους, κάνε παραπέρα». Εσείς επικεντρωθείτε στο δεύτερο, σας ενημερώνω προκαταβολικά.

Ασχετάκι, αλλά παρακάτω θα καταλάβετε που κολλάει: Εγώ με τα μαλλιά μου έχω μεγάλο θέμα. Τα θέλω περιποιημένα. Μα αμολητά τα έχω, μα πιασμένα, τα θέλω σένια. Πως θα γίνει δηλαδή? Άρα? Άρα φίλοι μου ο αέρας είναι εχθρός, και χτες που είχε πολύ αέρα είχα ξινισμένα μούτρα από νωρίς.

Φτάσαμε σε κάτι βουνοκορφές πάλι (ανεβαίνουμε τόσο ψηλά κάθε φορά, που παίζει να σπάσουμε και κάνα ρεκόρ εν αγνοία μας….) λιγότερο αγριευτικά αυτή τη φορά, και αμοληθήκαμε. Το αλλοδαπό είχε αρπάξει συνάχι και προσπαθούσε να ξεφύγει από την κυριούλα που δεν μιλάει πολύ η οποία είχε βαλθεί να τον τρίψει ολόκληρο με βίξ. Μπροστά μας απλωνόταν χωράφι τριών στρεμμάτων (μας το είπαν καλέ, δεν είμαι μεσίτης), άδειο. Άδειο λέμε! Ούτε φυλλαράκι δεν υπήρχε. «Την περιουσία του μας έφερε να μας δείξει?» σκέφτηκα. Τι στο διάκο? Μας συγκεντρώνει λοιπόν όλους γύρω του και μας λέει τα πανέμορφα:

Αυτό το συμπαθέστατο χωραφάκι, καθόταν εδώ υπομονετικά και περίμενε εμάς να έρθουμε, να το αυλακώσουμε, να το σπείρουμε και επιπλέον να στρώσουμε και λάστιχα για το πότισμα. Γιατί, πες πως το αυλάκωσες. Πες ότι το έσπειρες κιόλας. Απότιστο θα μείνει? Θεός φυλάξοι! Εκείνη τη στιγμή θόλωσα. Ξαφνικά μπροστά μου είδα μια σκηνή που στοιχηματίζω πως πέρασε μπροστά από τα μάτια όλων μας. Εμάς τους πέντε σε ένα κύκλο, τον μαλακοβιόλη που είχαμε να κάνει τον υπεύθυνο στη μέση, και να του ρίχνουμε πολύ βρωμόξυλο! Αλλά ας πάμε πίσω στα δικά μας.

Ήρθαν λοιπόν δυο τυπάδες, (ο ένας πολύ κόμματος ρε αδερφάκι μου, κόντεψα να πάθω κάτι) και μας έφεραν τα απαραίτητα. Είχαν και ένα χαμόγελο, που μπορεί επισήμως να φαινόταν σαν: «Θα καλλιεργήσουμε μαζί τη φύση, τρα λαρί τρα λαρό!» αλλά ενδόμυχα μεταφραζόταν ως: «Βρήκαμε πέντε ολόκληρα κορόιδα να κάνουν τις αγγαρείες μας, οε οε οε οεεεεε!» Μας πλησίασαν και αράδιασαν μπροστά μας γάντια, τσαπιά, τσουγκράνες, κουβάδες, ένα τεράστιο λάστιχο τυλιγμένο, πένσες, σκατά, διαόλους, τριβόλους, σόρι δεν ξέρω πως λέγονται τα εργαλεία. Το στόρι είχε ως εξής:

Πήραμε από έναν κουβά αγκαλιά και πέρασε ο τυπάς και μας έριχνε μέσα κουκιά. (Θα γίνω πολύ βρωμιάρα  τώρα αλλά συγχωρείστε με. Όσο έπεφταν τα κουκιά στον κουβά μου εγώ χάζευα τα μπράτσα του και σκεφτόμουν ατάκες από τσόντες. Δώστα μου όλα – τα κουκιά καλέ!- Ρίξ’ τα όπου σ’ αρέσει –ναι, τα κουκιά!- Και φυσικά, γέμισέ τον μου –Τον κουβά ρε πόρνοι!) Τέλος πάντων ας τα αφήσουμε αυτά, γιατί είναι μια ώρα δύσκολη για όλους μας.

Μα το Θεό λοιπόν, ήταν κουκιά. Τα κοιτούσα, με κοιτούσαν. Τα κοιτούσα, με ξανακοιτούσαν. Ρε, κουκιά? Για πότε ξεκίνησαν οι τυπάδες να σκάβουν αυλάκια, και μεις να τρέχουμε ξωπίσω τους να ρίχνουμε 2 κουκιά ανά 40 πόντους, ούτε που το κατάλαβα. Ο αέρας λυσσομανούσε λες και πήρανε χαμπάρι οι θεοί το πανέμορφο κεφαλάκι μου και άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου, για να μην πω κανενός διαόλου. Καπέλο δεν μου χωράει στο κεφάλι οπότε το απορρίπτουμε. Σκόνες και χώματα  παντού, πάν στα ρούχα μου, στη μούρη μου, μέσα από τα ρούχα μου, παντού. Τα παπούτσια μας να βουλιάζουν μέσα στο φρεσκοσκαμμένο χώμα τόσο βαθιά που νόμιζα πως περπατούσα σε κινούμενη άμμο δίπλα στην πυραμίδα του Χέοπα. Τα γάντια να μου είναι μεγάλα και να μην μπορώ να καταλάβω τι πιάνω μέσα από τον κουβά, και να προσπαθώ να ρίχνω 2 κουκιά κάθε φορά, και όχι 125 που έπιανα στο χέρι μου. Τα μαλακισμένα τα κουκιά να τα παίρνει ο αέρας και να πέφτουν τρία μέτρα πέρα από το αυλάκι τη μία, και την άλλη να χτυπάνε πάνω σε πετραδάκια και να κάθεται το ένα εδώ και το άλλο στο Κάιρο. Και στις δύο περιπτώσεις έπρεπε ΚΑΙ να σκύβω να διορθώσω το λάθος οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσα κομμάτια ακριβώς ήμουν. Το κεφάλι μου είχε γίνει πλέον σφουγγαρίστρα, οπότε παραιτήθηκα από κάθε προσπάθεια να συμμαζέψω το οτιδήποτε γιατί πολύ απλά δεν ωφελούσε. Έφαγα μέσα στο στόμα και κάμποσες τούφες ξεγυρισμένες και δοκίμασα και τη γεύση της βαφής Koleston χρώματος ακαζού σκούρο. (Πολύ μου πάει!)

Κάποια στιγμή έδωσε ο Θεός και τα σπείραμε τα ρημάδια τα κουκιά και τέλειωσε το θεατράκι. Τέσσερις ώρες κράτησε το τζέρτζελο, δεν ήξερα μετά που πατάω και που βρίσκομαι. Ύστερα καθίσαμε κάτω από ένα δέντρο μέχρι να κλείσουν τα αυλάκια οι τυπάδες, και για να βάλουμε μαλλιά και μυαλά στη θέση τους γιατί ο αέρας μας είχε πάρει και μας είχε σηκώσει. Οι υπόλοιποι ήταν εξίσου κομματάκια και δεν μιλούσαν πολύ, και ευτυχώς γιατί αν έλεγε το αλλοδαπό καμιά κοτσάνα, ή αν άρχιζαν οι λόλες τα γελάκια θα τους άρχιζα στα χαστούκια. Καμιά ώρα αργότερα, πάνω που σκεφτόμουν να κόψω το τσιγάρο, ήρθε ο ένας εκ των δυο τυπάδων να μας ανακοινώσει πως το χωράφι είναι έτοιμο και πως ήρθε η ώρα να στρώσουμε τα λάστιχα. I see. Θέλεις μανάρι μου να στρώνεις εσύ, και γω να σταθώ να σε καμαρώνω? Όχι? Καλά.

Μάζεψα τα κουράγια μου και σηκώθηκα. Βάλαμε λοιπόν το χοντρό λάστιχο που φέρνει το νερό κατά μήκος της μίας πλευράς του χωραφιού και από τν αρχή μέχρι το τέλος του (που τέλος δεν είχε το σιχαμένο!) ανοίξαμε με ένα τρυπάνι (proud of myself) τρύπες ανά….ανά κάμποσο τέλος πάτων. Μετά χώναμε μέσα σε κάθε τρύπα μια μαλακιούλα, και μέσα στη μαλακιούλα εκείνη βιδώναμε το λεπτότερο λάστιχο το οποίο στη συνέχεια τραβούσαμε μέεεεεεεεεχρι απέναντι στην άλλη άκρη του χωραφιού. Εν ολίγοις ρε παιδάκι μου για να μη σε μπερδεύω, το κάναμε το χωράφι ριγέ. Σε κάποια φάση δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλη βρισιά. Δεν κατέβαζε το μυαλό μου ούτε κάποια καινούρια, ούτε κανένα συνδυασμό από βρισιές. Φανταστείτε λοιπόν την κατάστασή μου. Όταν συνειδητοποίησα πως το χωράφι τέλειωσε, δεν υπήρχε άλλη τρυπούλα στο λάστιχο, πρώτα δεν το πίστευα και μετά ήθελα να τρέξω φωνάζοντας «Αλληλούια!!!!» με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Και μετά να πέσω και να πεθάνω, εκεί, μέσα στα χώματα και στα κουκιά.

Αν ποτέ σκεφτείτε να κάνετε κάτι τέτοιο, απλά μην το κάνετε. Απωθείστε το και κάποια στιγμή θα σας περάσει. Όχι σαν και μένα που ότι παπαριά μου κατεβάσει το ξεράδι μου πάω και την κάνω. Είμαι ξαπλωμένη τώρα και σας τα γράφω αυτά και δεν νιώθω τα πόδια μου. Δεν τολμάω να σκεφτώ τι θα μας βάλουν να κάνουμε την επόμενη φορά και πραγματικά ελπίζω να τελειώσει σύντομα αυτό το πανηγυράκι γιατί κοντεύει ο καιρός που μαζεύουν τις ελιές και δεν μπορώ να με φανταστώ με Kawasaki ελαιοραβδιστικό μέσα στα χωράφια! Ο  Χριστός και η Παναγία δηλαδή, πόσο πιο χαμηλά? Το αλλοδαπό τα’ φτυσε σήμερα και η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ κοψομεσιάστηκε και την λυπήθηκα την καημένη. Γενικά ήμασταν όλες, ένα μάτσο βιόλες! Και μιας που είπα βιόλες, πάω να κάνω κανένα μπάνιο γιατί βρωμάω φαρμακίλα από τη Voltaren που πασαλείφτηκα μπας και ξεπιαστούν τα κοκαλάκια μου. Αν χαθούν τα ίχνη μου και δεν σας ξαναγράψω, να ξέρετε πως χάθηκα ηρωικά και περήφανα από κλωτσιά προσπαθώντας να αρμέξω κατσίκα, ή υπέκυψα στα τραύματα μου μετά από φονική επίθεση πουλάδων. Όπως και να’χει σας αγαπώ.
Αντίο.


25.9.11

ΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Ρε ΓΕΛΟΙΑ άτομα. Όλη τη βδομάδα είστε με το άιφον προέκταση του γαμ*&%$#% σας χεριού. Μεσημεριανό? Άιφον! Καφές? Άιφον! Μάθημα? Άιφον! Σεμινάριο? Άιφον! Περπατάς στο δρόμο? Άιφον! Περπατάς στους διαδρόμους? Άιφον! Χέζεις? Άιφον!

Σήμερα που σας ψάχνω εδώ και ΤΡΕΙΣ ΓΑΜΗΜ&*&^%* ΩΡΕΣ που ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ είστε?

Που στον κόρακα την έκρυψες μωρή τη γλυκόζη? Στο μ*^%# σου την έβαλες μην τυχόν και τη χρησιμοποιήσει κανείς???

Συγγνώμη ρε παιδιά που βρίζω, αλλά δεν γίνεται σας λέω, τα έχω πάρει. Έχω αύριο να παραδώσω μια πουτ*&$# αναφορά και μου μένει ΕΝΑ ΓΑΜ#&^)#% πείραμα αλλά δεν βρίσκω τη γαμ(^&#(&^%$# γλυκόζη ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ Η ΚΙΝΕΖΑ την Παρασκευή εδώ ήταν γαμ&^%*& το &*^(#^ που την *&^#(%$ την πααλιο&*^%#*$^. Έτσι και μου γαμ^&%@ τη δουλειά θα τους κάνω και τους δύο σουβλάκια! Ναι αυτό που φαντάστηκες θα είναι το καλαμάκι.

Πήγανε για ψώνια τα μ*(&^#($*πανα και κλέισανε τα γαμ*&%$*#κινητά τους μην τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς γαμ@^@^$#@ το σπίτι τους!!!

Μετά μου λέτε γιατί τους βρίζω!!!

ΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Είμαι σε έξαλλη κατάσταση. Κρατήστε αποστάσεις.

24.9.11

WEED STORIES # PART2

Από πού να αρχίσω σήμερα και που να τελειώσω! Πρωί πρωί (γιατί είναι γνωστό το πόσο πρωινός τύπος είμαι) με την τσίμπλα στο μάτι, πήραμε με τα άλλα τα παλικάρια κυριολεκτικά τα βουνά. Στρίβαμε από τη μία, βουνά. Στρίβαμε από την άλλη, πάλι βουνά. Βουνά μπροστά μας, βουνά και πίσω μας. Περνούσαν παράξενες ιδέες από το μυαλό μας. Ότι θα μας πάρει η νύχτα και θα μας φάνε οι λύκοι, ότι θα μας χάσει το βαν και δεν θα μας βρίσκει και θα ανακαλύψουν μετά από εβδομάδες τα μισοφαγωμένα κουφάρια μας. Το πρόγραμμα της ημέρας, πέρα από το Survivor σκηνικό, περιελάμβανε χαζολόγημα στο ύπαιθρο. Θα μας μιλούσαν για διάφορα φυτά, τις θεραπευτικές τους ιδιότητες και άλλα τέτοια. Αυτό για αρχή. Μετά μας είχαν και μια έκπληξη.

Εμένα οι εκπλήξεις δεν μου αρέσουνε καθόλου. Είπα όμως να είμαι δεκτικός και καλόβολος άνθρωπος και βασικά να μην είμαι προκατειλημμένη. Μιας που είπα καλόβολος θυμήθηκα το άλλο το ζαβό. Το αλλοδαπό ντε! Μέσα στη γκρίνια από το πρωί. Έσκασε μύτη με σανδάλι ξώφτερνο το όργιο, και μπερδευόταν συνέχεια στα πουρνάρια και έβριζε. Σταυροκοπιότανε και η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ και του έλεγε: «Που πας βρε ζούδι με την παντόφλα?» Χαμπάρι αυτός, πού να καταλάβει!

Ο υπεύθυνος της σημερινής αποστολής ήταν ένας βοτανολόγος της κακιάς ώρας που με εκνεύριζε. Υποτίθεται  πως θα μας έλυνε απορίες, αλλά πέρα από το ότι δεν είχαμε καμιά γιατί κανείς δεν του έδινε σημασία, και να τον χρειαζόσουν που λέει ο λόγος, ήταν μονίμως εξαφανισμένος και μάζευε ραδίκια. Μας υπενθύμιζε δε κάθε τόσο να αφουγκραστούμε τη φύση και να ρουφήξουμε όσο περισσότερο οξυγόνο μπορούμε. Και δώστου να νυστάζω εγώ, γιατί μόλις άκουσα για ρουφήγματα σκέφτηκα το καλαμάκι του φραπέ και δεν άντεξα. Λύγισα η γυναίκα. Μας είπε επίσης να μη διστάσουμε να καθίσουμε στο έδαφος και να περιεργαστούμε οτιδήποτε μας εξάψει το ενδιαφέρον. Εγώ τις τζίβες του αλλοδαπού ήθελα να περιεργαστώ γιατί πάντα είχα απορία πως φτιάχνονται, αλλά είπα να το αφήσω γιατί αυτός παίρνει και εύκολα αέρα.

Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι. Θα κόψω τις φλέβες μου με σουγιαδάκι και θα τρέξει πλήξη. Και πάνω που σκεφτόμουν να γείρω σε καμιά μουριά να πάρω τον υπνάκο μου, αρχίσαν τα κουλά. Ποιος άλλος? Το αγγλάκι. Φυλλαράκι έβλεπε, «whats this?». Κλαδάκι έβλεπε, «how do you call this one?». Βρε λύσσα κακιά, δεν ξέρω λέμε! Σου φαίνομαι χρυσό μου για αγροτόπαιδο? Ψαχούλευε, ανακάτωνε, έκοβε, μύριζε….μέχρι που έφαγε ΤΟ σκάλωμα με ένα γαιδουράγκαθο εκεί πέρα και το χάσαμε. Παιδιά σας τα’ ορκίζομαι έκατσε κατάχαμα και το κοιτούσε. Γύρισα και είπα στις άλλες κοπελιές που ενημέρωναν τα στάτους τους: «Το’ χει κάψει από το πολύ χασισάκι» και γυρνάει και μου λέει: «Is it?».
Αααα πουλάκι μου, τώρα καταλαβαίνεις ελληνικά ε? Ότι μας συμφέρει δηλαδή! Έπρεπε να τον αρχίσω στο δούλεμα και να τον αφήσω να καπνίσει τσουκνίδα. Η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ έψαχνε σαλιγκάρια μέσα στη φούρια του καλοκαιριού (εντάξει, και οι πέτρες το ξέρουν πως κυκλοφορούν χειμώνα) και οι άλλες δυο κοπελίτσες μάζευαν λουλούδια. Τρία λολ.

Κάποια στιγμή μας βάρεσε ο ήλιος κατακούτελα και είπαμε να ξεκουβαλήσουμε. Είχαμε ρουφήξει αρκετό οξυγόνο, μην πάθουμε και overdose. Ήρθε και το βαν να μας μαζέψει, και ήταν πια ώρα για την έκπληξή μας. Βρε τι να’ναι, βρε τι να’ναι…. Δεν το βρίσκετε που να χτυπιέστε.

Μας είδε λέει που τα καταδιασκεδάσαμε στο στάβλο τις προάλλες και είπε να μας πάει και σε άλλον ένα να φροντίσουμε ζωάκια. Μωρέ, σίγουρα εμάς είδε? Γιατί εγώ δεν θυμάμαι εμάς να το διασκεδάζουμε, αλλά αυτόν να σπάει πλάκα μαζί μας ενώ οι μισοί πάλευαν με τις Στυμφαλίδες και οι άλλοι μισοί κυνηγούσαν ξεγλωσσιασμένοι μια κουνέλα που δεν έλεγε να μαζευτεί στο κλουβί της! Είπαμε όμως, ας είμαστε δεκτικοί.

Ο στάβλος αυτός, ήταν σαφέστατα καλύτερος από τον προηγούμενο. Το μόνο που με προβλημάτισε με το που φτάσαμε ήταν τα πολλά φτερά που υπήρχαν παντού. Γιατί ρε παιδιά τόσα πολλά? Εγώ να ξέρετε, ένα πράγμα δεν συμπαθώ, τα πτηνά. Άλλωστε γι’ αυτό είχα διαλέξει τα κουνελάκια την άλλη φορά. Δεν τα μπορώ, τα φοβάμαι σε τρομερό βαθμό. Εκείνα όμως, ήταν περιστεράκια κλεισμένα στο κλουβί τους. Όσο κι αν δεν τα χώνεψα, δεν μ’ ενοχλείς- δεν σ’ενοχλώ ήμασταν. Ετούτο εδώ που έπαθα σήμερα όμως, δεν είχε προηγούμενο. Αχ μανούλα μου.

Εκεί που καθόμουν και τα κοιτούσα από μακριά και ήμουν σε κατάσταση ετοιμότητας να απομακρυνθώ σε περίπτωση που με πλησιάζαν, έρχεται το μαλακισμένο το αλλοδαπό, που κακό χρόνο να’ χει και μου πασάρει ένα κουβά με καλαμπόκι. Τη μια στιγμή κάνει την κίνηση, και την επόμενη βλέπεις τα πτηνά να τα βαράει παροξυσμός! Να τρέχω εγώ αλαφιασμένη με τον κουβά αγκαλιά και πίσω μου να μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης και φτερών να τρέχει μια διμοιρία από πουλάδες, κοκόρια, νανάκια, χήνες, πάπιες, κότες, φραγκόκοτες, διάνοι, και του πουλιού το γάλα! Και πείτε μου τώρα εσείς, που στα κομμάτια να πήγαινα? Να βαρούσα κύκλους μέχρι να πέσουν πάνω μου και να με κατασπαράξουν ή να έβγαινα στ’ ανοιχτά και να έπαιρνα τα βουνά και τα λαγκάδια? Κάπου κάπου μέσα στον πανζουρλισμό άκουγα το αλλοδαπό να μου φωνάζει: «for gods sake, theyre harmless!!». Σοβαρά? Τι μας λες? Έχετε και στο διαμέρισμα σας στο Λάντον απ’ αυτά και τα ξέρεις καλά ε? Αλήτη! Οι άλλες δυο είχαν κατουρηθεί από τα γέλια και ευτυχώς κάποια στιγμή και ενώ έβλεπα το τέλος μου, ήρθε η κυριούλα που ο θεός να την έχει καλά και μου άρπαξε τον κουβά και τον πέταξε μακριά και έτρεξαν δαιμονισμένα τα λυσσάρικα, οι φτερούδες οι σιχαμένες να χλαπακιάσουν το φαί και γλίτωσα από του χάρου τα δόντια. Έχω τώρα ένα ψυχικό τραύμα, τι να σας λέω. Μόλις τελειώσει αυτό το πανηγύρι θα ξεκινήσω yoga και μάλιστα power yoga, γιατί η απλή δεν νομίζω να με καλύψει.

Το άλλο το παρατράγουδο είναι η αγάπη που μου δείχνουν οι σκνίπες! Είναι παντού στην εξοχή οι ρημάδες και όλες πάνω μου έρχονται. Με συμβούλεψε η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ να ψεκαστώ με AUTAN ολόκληρη και έτσι δεν θα με πλησιάζει τίποτα. Ούτε και αυτοί με πλησιάζουν βέβαια γιατί είμαι ένας περιφερόμενος ανθρωποδιώχτης από την αφόρητη μπόχα. Τουλάχιστον όμως σταμάτησαν να με τσιμπάνε τα βαμπίρια.

Που λέτε, πολύ κουράστηκα σήμερα και μεγάλη η χάρη σας που κάθομαι τώρα και σας γράφω όλη αυτή τη φυλλοστόκα την ατελείωτη, αλλά ας είναι. Το καλό είναι πως έχασα τέσσερα κιλά. Δυο από την καταδίωξη μου από τα πτηνά, ένα από τον ιδρώτα στα βουνά και άλλο ένα από το ζόρι μου να βρίσω το αλλοδαπό σε πέντε γλώσσες για να είμαι σίγουρη πως με κατάλαβε καντήλι προς καντήλι.

Μετά προσπαθούσε να μου αλλάξει κουβέντα, και με ρωτούσε τι μουρμουράει η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ όταν σταυροκοπιέται. «Προσευχές» του είπα. Αυτός λέει δεν πιστεύει πουθενά (το έιχα κόψιμο μεγάλο να μάθω) και θεωρεί φασισμό να βαφτίζουν τα παιδιά από μωρά (εκεί να δεις φαγούρα που είχα να μάθω). Τι να του πεις τώρα? Του είπα πως αν μου ξανακάνει μαλακία με πουλερικό θα τον πιάσω από τις τζίβες και θα του βουτήξω το κεφάλι μέσα στη γούρνα που πίνουν νερό οι γουρούνες στου στα(βλα)ρχηδιστή, μέχρι που να τον ξεβαφτίσω!

Ουφ! Κο κο κο κοοοο………

22.9.11

Weed Stories Intro (Plus Part 1.)

Weed Stories # Intro.
Την περίοδο αυτή, έχω βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Είμαι κορίτσι της πόλης και θεώρησα πως είναι καιρός να έρθω πιο κοντά με τη φύση. Μαζί με άλλους τέσσερις παλαβούς (ε, τι είμαστε νομίζεις?) τρέχουμε σε χωράφια, κήπους και στάβλους και φροντίζουμε εθελοντικά τα ζωντανά και τα ζαρζαβατικά. Όλα καλά, όλα ωραία. Μόνο τις ακρίδες δεν μπορώ ρε παιδιά…



Weed Stories # Part 1.

Κάποιες λεπτομέρειες που πρέπει να ξέρετε είναι πως η ομάδα στην οποία είμαι μέλος αποτελείται από εμένα, δυο άλλες κοπέλες που κουβαλάνε ακόμα μεγαλύτερη μούρλα από τη δική μου και την έχουν δει νομάδες και πολύ εναλλακτικά, μια κυριούλα που δεν μιλάει πολύ αλλά είναι αφaσία, και ένας άγγλος, ο Josh, που δεν καταλαβαίνει γρι ελληνικά και συμμετέχει σε όλο αυτό το σκηνικό γιατί θέλει να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με εθελοντική δραστηριότητα καθότι είναι της μοδός.

Σήμερα ξεκινήσαμε πολύ πρωί, με την αυγούλα που λέμε, και γω δεν μπορούσα να στυλωθώ μέχρι που ήπια μονορούφι ένα φραπέ κουταλάτο και ήρθα και ίσιωσα. Ήρθαν και με πήραν με το βαν, και πήγαμε σε ένα στάβλο ενός κυρίου που χρειαζόταν τη βοήθεια μας. Ο σταβλάρχης αυτός λοιπόν, αποδείχτηκε πολύ στα(βλα)ρχιδιστής καθώς μόνο τα δοκάρια είχαν γλιτώσει από τον υποσιτισμό.

Εγώ μαζί με τις άλλες δυο τρελάρες, είμασταν ο ομάδα R.R.T. (Rescue Rabbit Team). Aναλάβαμε να ταίσουμε δηλαδή και να ποτίσουμε τα κουνελάκια. Έγινε το σώσε! Εγώ εκστασιάστηκα με την ταχύτητα που τρώνε και τους έριχνα κουνελοτροφή με τη σέσουλα, μέχρι που με πήρε πρέφα ο τυπάς και άρχισε να μου φωνάζει : « Κύριε των δυνάμεων! Φτάνει κορίτσι μου, θα τα σκάσεις τα ζωντανά!» Εντάξει, δεν ήξερα πως όσο και να τους ρίξεις θα το φάνε. Σόρι κιόλας δηλαδή.

Ένας κούνελος αποθρασύνθηκε εντελώς και άρχισε να κουτουπώνει μπροστά στα μάτια μας μια καημένη κουνελίτσα, πολύ ξεδιάντροπα. Λίγο αργότερα, αλλάξαμε όνομα, και γίναμε η ομάδα : « Get tha bitch back». To σκηνικό είχε ως εξής. Μια αλανιάρα κουνέλα το είχε σκάσει από το κλουβί της και σουλάτσαρε  σε κάτι καλαμιές. Εμείς σε ρόλο ειδικών κομάντο έπρεπε να την περικυκλώσουμε, να την ακινητοποιήσουμε και να την βάλουμε πίσω στη θέση της. Σου λέω, γαμάει η φάση!
Η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Ο άγγλος Josh, μαζί με την κυριούλα που δεν μιλάει πολύ, ήταν η ομάδα «Love Dove». Nαι, ξέρω τι σκέφτεσαι. Αυτό ακριβώς. Έπρεπε να μπούνε μέσα σε έναν περιστερώνα, και να πιάσουν όλα τα πετούμενα, να τα βάλουν προσωρινά κάπου αλλού για να τον καθαρίσουν και μετά να τα γυρίσουν πίσω στο σπιτάκι τους. Το μοναδικό πρόβλημα στην όλη ιστορία ήταν πως τα περιστέρια είχαν σεληνιαστεί, λες και τους είχαν ρίξει έκσταση στο νερό και είχαν φέρει τον κόσμο ανάποδα! Ακούγαμε κάθε λίγο το αλλοδαπό να τσιρίζει: «Holly shit!!» ή «Evil bastards!» και είχαμε πεθάνει στο γέλιο.

Λίγο αργότερα φύγαμε από εκεί, αφού φυσικά είχαμε κάνει τον στάβλο αγνώριστο, που ντρεπόσουνα να πατήσεις μέσα και καθρεφτιζόσουνα στις γούρνες και ίσιωνες τη φράτζα σου, και πήγαμε σε έναν τεράστιο κήπο του οποίου τα ζαρζαβατικά θέλανε μάζεμα. «Συλλογή Καρπών» λέγεται αυτό στην ομάδας μας. Δεν είχε πολλή ζέστη, δεν βρωμούσε ιδρωτίλα και το αλλοδαπό, μια χαρά όλα. Ξεκινήσαμε και κάνα μισάωρο αργότερα με είχε νυστάξει τόσο πολύ η μονότονη κίνηση «άπλωσε χέρι-κόψε ζαρζαβατικό-ρίξ’το στο καλάθι» που είχα φτάσει τη νιρβάνα. Είπα λοιπόν να βάλω τα ακουστικά μου και ν’ ακούσω λίγη μουσικούλα. Χάσατε! Εγώ, με το γνωστό μου στυλάκι «αλλού πατάω, αλλού βρίσκομαι» να χορεύω στη μέση του κήπου ανάμεσα σε πρασινάδες και φυλλωσιές με το καλάθι παραμάσχαλα, και να τραγουδάω Gorillaz. Σκάσανε όλοι στα γέλια και ευθυμήσαμε λιγάκι.

Κάπου εκεί και ενώ ήμασταν όλοι σε μια χαρούμενη διάθεση, ήρθαν στις μύτες μας κάτι δροσερές σταγονίτσες βροχής. Τι χαρά! Σταμάτησαν σχεδόν αμέσως και άρχισα να τους λέω για τα χούγια των Ινδιάνων, που όταν δεν είχαν νερό, σε περιόδους ξηρασίας δηλαδή, έκαναν έναν κύκλο και οι μισοί ξεφώνιζαν αλαλαγμούς και οι άλλοι μισοί σήκωναν τα χέρια στον ουρανό και προσεύχονταν και πως αυτός ονομαζόταν «Ο χορός της Βροχής». Το αλλοδαπό κλασσικά να μου πηγαίνει κόντρα και να λέει : « Thats the biggest crap Ive ever heard!», η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ σταυροκοπιόταν και με ρωτούσε τι Θεό να λάτρευαν αυτοί, και οι άλλες δυο κοπελίτσες μουρμούριζαν κάτι για μελαμψούς και κοιλιακούς. Για να μην σας τα πολυλογώ, από το πουθενά και εντελώς ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί, ξέσπασε μια βρόχα άλλο να σας λέω και άλλο να είστε εκεί και να τρέχετε χωρίς να ξέρετε προς τα πού πάτε. Ξεπατώθηκε μιλάμε, και φυσικά γίναμε παπίτσες όλοι μας. Είχα τις μουρλές να φωνάζουνε « Its raining men…», το αλλοδαπό έσκουζε «To the trees, go to the trees!!!» και η κυριούλα που δεν μιλάει πολύ να λέει «Μέγας είσαι κύριε!!». Μία κατάσταση, ούτε πώς να την περιγράψω δεν ξέρω….

Μετά, μου έβαλαν όλοι τις φωνές πως είμαι γκαντέμω και φταίω εγώ λέει που έβρεξε καρεκλοπόδαρα, με αυτά τα σαχλά που έλεγα για τους Ινδιάνους! 

Και έτσι έληξε λιγάκι άδοξα, και….υγρά, ένα ακόμα Session του Weed Stories!

Θα σας κρατώ ενημερωμένους για όλες τις ζουμερές εξελίξεις!

16.9.11

Σούζι, τσούζει!

Στις 9 Οκτώβρη βαφτίζω την κόρη της φίλης μου! Σήμερα βρήκα λίγο χρόνο κι επισκέφτηκα τα μαγαζιά. Και βρήκα το ιδανικό φόρεμα για Coυλονονά. Το δοκιμάζω, με γοητεύει, αποφασίζω να το αγοράσω και φτάνω στο ταμείο. Κι ακολουθεί ο διάλογος με τη Σούζι!

Coula: Δε μου είπατε τη τιμή του.

Σουζι: Έχει πολύ καλή τιμή. Είναι ένα φόρεμα ευκολοφόρετο. Θα το ευχαριστηθείς.

Coula: Για τα βαφτίσια το θέλω, δεν πρόκειται να το ευχαριστηθώ γιατί γενικώς δε ντύνομαι τόσο καλά. Πόσο έχει τελικά;

Σούζι: Η τιμή του θα σε εκπλήξει. Είναι πολύ καλή τιμή για την ποιότητα του υφάσματος και πραγματικά είναι ένα ανεκτίμητο ρούχο που πρέπει να έχουν όλες οι γυναίκες στη ντουλάπα τους.

Coula: Εκτίμησέ το όμως να το πληρώσω να φύγω γιατί είμαι και ξενυχτισμένη.

Σούζι: Όταν λέω όλες οι γυναίκες, δεν εννοώ πως θα το δεις να το φοράνε κι άλλες, διότι τα δικά μας ρούχα βγαίνουν σε λίγα κομμάτια και κάνουν θραύση.

Coula: Το ξέρω, έχω ξαναψωνίσει από εδώ όταν έγινα κουμπάρα. Τελικά θα το πληρώσω ή να το πάρω και να φύγω;

Σούζι: χαχαχα Πολύ μου αρέσει όταν οι πελάτισσες μας έχουν χιούμορ. Λοιπόν να ξέρεις πως δε θα το μετανιώσεις και να το προσέξεις στο πλύσιμο.

Coula: Δεν το παίρνω για πλύνε βάλε μάνα μου, μια φορά θα το φορέσω και μετά στη κηδεία μου πάλι, αν και τότε θα χρειαστώ νυφικό. Πόσο κάνει το φόρεμα;

Σούζι: χαχαχα Είσαι πολύ καλή. Επίσης λάβε υπόψη σου πως στον δεύτερο όροφο έχουμε και νυφικά.....

Coula: Σάλτα και γαμήσου (από μέσα μου). Πόσο κάνει το φόρεμα γιατί καθυστέρησα πολύ. (Βγάζω πορτοφόλι).

Σούζι: 343 ευρώ...Πολύ θα το ευχαριστηθείς, και θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη και πραγματικά αξίζει τα λεφτά του και σου κάνει τέλεια εφαρμογή και είναι υπέροχο και νομίζω πως έχεις πραγματικά πολύ γούστο και ....

Coula: (μετά τριπλού εγκεφαλικού) Τώρα κατάλαβα τα εκτός θέματος. Σούζι το φόρεμα τσούζει.

Σούζι: χαχαχα Ναι τσούζει λίγο αλλά...

Coula: Άσε τα αλλά μαλάκω (από μεσα μου)! Ορίστε...

Πληρώνω, φεύγω, θα είμαι μια κούκλα στα βαφτίσια...αλλά για τις επόμενες μέρες....εχω μόνο 10 ευρώ στο πορτοφόλι μου! Ας είναι!

12.9.11

Διάλογος επιπέδου 0

-Ετοίμαζε βαλίτσες!

-Για που;

-Ρε δε πας στον διάολο;

8.9.11

Ο ψαράς

Ένας ψαράς, ο Γιάννης κάθεται αμέριμνος σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, έχει αράξει το κορμί του και κρατάει το καλάμι του. Είναι χαμένος στις σκέψεις του και βιώνει μια στιγμή ή κάποιες ώρες απόλυτης χαλάρωσης στο ψάρεμα του, αραχτός κι ωραίος. Ξαφνικά εμφανίζεται κάποιος άλλος πλάι του και του πιάνει τη συζήτηση! Ας παρακολουθήσουμε τον διάλογο:

-Τι κάνεις εδώ πέρα;
-Κάθομαι και ψαρεύω.
-Και γιατί δε παίρνεις και μια βάρκα να ανοίγεσαι να βγάζεις περισσότερα ψάρια;
-Γιατί;
-Για να μπορείς να τα πουλάς και να βγάζεις και κανένα φράγκο!
-Γιατί;
-Για να μπορέσεις μετά να αντικαταστήσεις τη βάρκα με ενα μεγαλυτερο σκάφος και να κάνεις και μεγαλυτερη παραγωγή!
-Γιατί;
-Για να μπορέσεις να χτίσεις καλύτερα το σπίτι σου και να φτιάξεις και ένα εξοχικό.
-Γιατί;
-Γιατί θα εχεις βγάλει πολύ χρήμα και θα εισαι επιχειρηματιας.
-Γιατί;
-Γιατί μετά θα κάθεσαι ανενόχλητος.

-Γιατί τώρα τι κάνω;;;;;;

6.9.11

Τα κρακεράκια

Μια κοπέλα περιμένει την πτήση της στο αεροδρόμιο. Επειδή έχει καθυστέρηση, αγοράζει ένα περιοδικό και κάτι κρακεράκια για να της περάσει η ώρα. Κάθεται σε μία καρέκλα για να διαβάσει το περιοδικό, δίπλα έχει το τραπεζάκι με τα κρακεράκια και ακριβώς πιο δίπλα κάθεται ένας κύριος που διαβάζει εφημερίδα. Όταν η κοπελιά παίρνει το πρώτο κρακεράκι, παίρνει ένα και ο διπλανός κύριος. Η κοπελιά ψιλοενοχλείται, αλλά συνεχίζει να διαβάζει το περιοδικό της, και σκέφτεται από μέσα της "Καλά, τι κάνει ο τυπάς...". Εν τω μεταξύ, κάθε φορά που παίρνει αυτή ένα κρακεράκι, απλώνει τη χέρα του και ο διπλανός και της τρώει άλλο ένα. Στο τέλος, μένει μόνο ένα κρακεράκι και αυτή, που τα έχει ήδη πάρει κρανίο, περιμένει να δει την αντίδραση του διπλανού. Αυτός παίρνει ανενόχλητος το κρακεράκι, το σπάει στα δύο και τρώει το μισό. "Είσαι πολύ μ*λ*κας" σκέφτεται αυτή και ενώ φυσάει και ξεφυσάει παίρνει το περιοδικό της και φεύγει από εκείνο το σημείο. Πήγε και έκατσε σε ένα άλλο σημείο αρκετά πιο μακριά και, αφού της ψιλοπέρασε ο θυμός, ανοίγει την τσάντα για να βάλει το περιοδικό και βλέπει μέσα το πακέτο με τα κρακεράκια. Ντράπηκε τόσο πολύ όταν κατάλαβε ότι εκείνα τα κρακεράκια ήταν τελικά του διπλανού, ο οποίος τα είχε μοιραστεί μαζί της, χωρίς να ενοχληθεί ή να νευριάσει, αντίθετα από εκείνη που τον είχε σκυλοβρίσει.
Ηθικό δίδαγμα: Πόσες φορές στη ζωή σου δεν έφαγες κατά λάθος ξένα κρακεράκια; Πριν βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα κοίτα προσεκτικά γύρω σου και σκέψου ότι δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

1.9.11

Νεα βιβλία....

Η αλήθεια είναι οτι το τελευταίο δίμηνο που τα βράδυα βλέπω τηλεοραση 9-11 λογω κάποιας σειράς παρακολουθώ και πολλές διαφημίσεις..καλώς ή κακώς μου έχουν δημιουργηθεί κάποιες ανάγκες..οχι καταναλωτικες γτ δεν μας περισσεύουν αλλα "ακουστικές"!!!
Αν δεν ακούσω ένα βραδυ το γλάρο(στη γνωστη διαφήμιση με το λαχανικό που παει για μπάνιο-@#@#@#@ το κερατο του ,αυτος παει καθε μερα για μπανιο και εμείς δεν τα καταφέραμε φέτος) να αναφωνεί "Πω πω βλέπω μια πελώρια... λαχταριστή ψαρούκλα ,πω πω!!!" με πιάνει ρε παιδί μου στερητικό...μου λείπει..με νιώθεις;
Επειδή όμως το καλοκαίρι τελείωσε και δε τον κόβω το τυπάκο για χειμερινό κολυμβητή έψαξα να βρω μήπως γνωρίζει κανεις ποια θα είναι η επόμενη ιστορία του.
Και βρήκα την λεζαντα του νεου βιβλίου του(ΝΑΙ!!!!!!!!!!) και επίσης βρήκα και ενα νεο παραμύθι που απευθύνεται σε πιο μεγάλα παιδιά και θα κυκλοφορήσει προσεχως.

α)Η συνεχεια του συμπαθούς λαχανικού




β)Το νεο παραμύθι....για ενήλικους αναγνώστες(οι πληροφορίες μου λένε οτι θα μοιράζεται προσεχώς στο μετρό με δώρο σελιδοδείκτη με σλόγκαν "σε καλη μεριά")







31.8.11

Ο σκύλος του Στρος Καν

Τι μπορείς να βρεις άμα χαζεύεις στο youtube, τον σκύλο του Στρος Καν!

26.8.11

Χίλιες Μπύρες

Στις βραδυνές φαγοποσίες μας
Μες της μπύρας τον αφρό,
Τις ψητές μπριζόλες των καλών
Σκορπάει το γκαρσον εκεί κι εδώ

Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
και πλακώνεσαι στο φαγητό
στο ψητό και στο τυρί

Και μετά δεν μιλάμε πολύ
το κουνέλι σου πέφτει βαρύ
με το βλέμμα σου στο βοδινό
να'χα χίλιες κοιλίες να μπορώ.

21.8.11

Μια χειροβομβίδα



Μια χειροβομβίδα μες στο νου μου σκάει
κι όλα τα σκορπάει, αλοιφή η ελπίδα

κάνει το μυαλό μου πίτσα α λα κρεμ
κι όσο θα πονώ, μου χει στρίψει η βίδα

είναι το μυαλό μου όσο χίλια μπάζα
κι οι σκέψεις μου απόψε, μοναχά μια μάζα

όλα είναι ίδια, δεν τα παρατάς;
τη χειροβομβίδα αν δε θες να φας
που σου 'ριχνε στη μούρη κάποιος πελαργός
που ήτανε να φύγει μα ήτανε αργός

11.8.11

Παίζουμε τελίτσες

Ό,τι νάναι. Τρεις τελίτσες.
Όλη μέρα μ' αυτή τη βαλίτσα ασχολούμαι. Είναι ερωτεύσιμη σου λέω...

http://www.mydotdrops.com/?language=en

10.8.11

Δεν είδα τίποτα

Στα πλαίσια του παγκόσμιου συνεδρίου της Γυναικείας Αλληλεγγύης, τρεις γυναίκες από διαφορετικές χώρες του κόσμου καλούνται να μεταφέρουν τις εμπειρίες τους από το πείραμα που διεξήχθη με στόχο να συμμετέχουν και οι άντρες στις δουλειές του σπιτιού. Τον λόγο παίρνει πρώτα η Γερμανίδα.

-Γερμανίδα: Αποφάσισα να αφήσω άπλυτα τα πιάτα για μια εβδομάδα. Ο Χανς με αγριοκοίταξε με μίσος από τη πρώτη μέρα. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδα τίποτα. Καμία προκοπή. Τη δεύτερη όμως εβδομάδα ο Χανς μου, γυάλισε τη κουζίνα και την έκανε να αστράφτει από φόβο μη πάθουμε καμία σαλμονέλα.

Στη συνέχεια παίρνει το λόγο η Γαλλίδα.

-Γαλλίδα: Είπα να μη βάλω πλυντήριο για όσο καιρό χρειαστεί. Ο Ρενέ ξέμεινε από ρούχα και άρχισε να κάνει πολλές φασαρίες για τη γαιδουριά μου. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδα τίποτα. Τζίφος το πείραμα. Τη δεύτερη εβδομάδα δεν είδα τίποτα. Άρχισα να χάνω τις ελπίδες μου. Την τρίτη όμως εβδομάδα ο Ρενέ, έβαλε πλυντήρια, και σιδέρωσε κιόλας γιατί δεν είχε βρακί να φορέσει.

Τέλος παίρνει το λόγο η Ελληνίδα Coύλα.

-Cούλα: Αποφάσισα να σέρνομαι σα το φίδι μέσα στο σπίτι και να μην κάνω καμία απολύτως δουλειά του σπιτιού. Ούτε καθαριότητα, ούτε μαγείρεμα, ούτε σίδερο, ούτε να πάρω αυτό να το βάλω εκεί. Ήθελα να βεβαιωθώ πως ο Μήτσος μου νωρίς νωρίς θα έπιανε το νόημα μαζί με το σφουγγαρόπανο. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδα τίποτα, την δεύτερη εβδομάδα δεν είδα τίποτα, την τρίτη εβδομάδα δεν είδα τίποτα. Την τέταρτη εβδομάδα άρχισα να βλέπω λίγο από το δεξί μάτι....

5.8.11

Τζορτάουν ή Τσαϊνατάουν?

Βρε γρουσούζιδες? Και καλά εγώ είμαι στα Ουάσινγκτα και τα Μέριλαντς και δεν έχω χρόνο να προκάμω να αναρτήσω καμια κουλαμάρα. Άσε που έχω και το διαγωνισμό και λέω να μην ποστάρω πριν τελειώσει. Εσείς, γιατί? Τι σκατά κάνετε σύντροφοι στο πανηγύρι??? Όλο κλανιά και από σκατό, τίποτα?

Ντροπή.

Η Ουάσινγκτον, πάντως, είναι ΚΑΙ ΓΑΜΩ. Σου λέω έχω πάθει την πλάκα μου, ταράκουλο από το κόκκαλο μέχρι τα νύχια.

Δεν έχω τίποτ'άλλο να πω, χέσε με. Πήγα στην Τσορτζτάουν σε ελληνικό μαγαζί "Λιμάνι του Πειραιά" κάτι τέτοιο, με ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΟ γύρο κιμά μισό μοσχάρι μισό αρνί, τι ωραία, και τηγανητή σπανακόπιτα, τι ωραία, και σαλάτα του Καίσαρα, τι ωραία, τελικά Κινέζικο στην τσαϊνατάουν έφαγα. Α σιχτίρ.

Πήγαμε βασικά χτες σε Ελληνικό στην Alexandria και έφαγα μια σκορπίνα στα κάρβουνα όλα τα λεφτά. Ταβέρνα Κρητικού λεγεται, Κύπριος την έχει, τέσπα.

Άλλη μια μέρα ποδαρόδρομου έμεινε αύριο και μετά πίσω στους αρουραίους μου.

Νυστάζω και είμαι πτώμα, φαίνεται?

28.7.11

Απαπα καημός

Δεν πάω καλά. Νομίζω πρέπει να αυτοδιαγραφώ από το πανηγύρι των μουρλών· το έχω ξεπεράσει πια το στάδιο αυτό. Μιλάμε για κανονική σχιζοφρένεια.

Επέστρεψα σπίτι πριν μισή ώρα. Ωραία, ωραία. Ακούω μουσική από το υπερπέραν και υποθέτω ότι είναι ο απο κάτω που μεράκλωσε. Εν τω μεταξύ όσο την ακούω τόσο συμπαθώ τον γείτονα γιατί έχουμε τα ίδια γούστα. Τα ίδια τραγούδια έχω και εγώ στο mp3!

Mετά από ΜΙΣΗ ΩΡΑ συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορεί ο κερατάς να ακούει ακριβώς τα ίδια με μένα?? Και μάλιστα με την ίδια σειρά που τα έχω στο mp3???? Να δεις που μπήκε κρυφά σπίτι και μoυ έκλεψε την playlist! Έτοιμος ήμουν να πάω κάτω να δω τι σκατά γίνεται μέχρι που ακούω το...


Τι θες??? Μ'αρέσει!!! Να κοιτάς τη δουλειά σου!! Τεσπα. Εκεί κατάλαβα τι έγινε. Το mp3 ήταν, έπεσε στο διάδρομο και πήρε μπρος το καταραμένο. Τα ακουστικά πάντως και γαμω ε?

Απαπα καημός! Απαπα καημός! Βρε έχασε τσ' αρβίλες ο μπαρμπα Μαθιός!

Όπα!

25.7.11

Coulo-Φρεντο-φραπεδούμπα!!!

Παίρνεις ένα ψηλό ποτήρι, του βάζεις λίγο νερό μέσα, μια κουταλιά φραπέ και μισή ζάχαρη και χτυπάς στο μπλέντερ. Μόλις γίνει ανάλαφρο και αφρώδες σταματάς το μπλέντερ (αφού έχεις ξυπνήσει όλη τη γειτονιά...γιατί αυτό πίνεται ακριβώς την 5η απογευματινή). Χώνεις μέσα 4-5 παγάκια ανάλογα με την παγοθήκη σου. (Τα δικά μου είναι θηρία). Προσθέτεις λίγο νερό και ανακατεύεις με το καλαμάκι για να έρθει να στρώσει να ομογενοποιηθεί που λένε και οι σεφ μας.

Προσοχή τώρα: Παίρνεις ένα μικρό ποτήρι, το γεμίζεις γάλα είτε συμπυκνωμένο, είτε παστεριωμένο και το χτυπάς στο μπλέντερ σαν τρελος, για πάνω από 3 λεπτά. Αυτό γίνεται το λεγόμενο αφρόγαλο. Το πετάς πάνω από τη φραπεδούμπα και αν θες βάζεις και κανέλα.

Tip: Αν ρίξεις και λίγο σιρόπι σοκολάτας μέσα, γάμα τη τη δίαιτα και απόλαυσε το. Αν είσαι λίγο πειθαρχημένο άτομο μη ρίξεις σιρόπι, περιορίσου στη κανέλα.

Καλό απολαυστικό υπόλοιπο Καλοκαίρι!
Τα λέμε μετά τις 9 Αυγούστου!

here it is...



"Ile dałbym by zapomnieć Cię
Wszystkie chwile te, które są na nie bo chcę, bo chcę
Nie myśleć o tym juz zdmuchnąć wszystkie wspomnienia
niczym zalegly kurz
tak już, po prostu nie pamiętać
sytuacji w których serce klęka
wiem
nie wyrwę się chociaż bardzo chcę
mam nadzieje że to wiesz i ty."

Δεν έχει νόημα να σας γράψω τη μετάφραση γιατί θα είναι πολύ ελεύθερη μιας και δεν ξέρω τη γλώσσα και θα τον εκτελέσω εδώ επι τόπου το στίχο.
Μέσας άκρας λέει πόσο πολύ θέλει να ξεχάσει ο άνθρωπας στιγμές που τον πλήγωσαν και που έκαναν την καρδιά του να λυγίσει, και ποιός δεν θέλει φίλε μου του απαντώ, και άλλα διάφορα...
Άσε σου λέω, μετράει το κομμάτι. To ρεφρενάκι το'χω χαλαρά και με προφορά παρακαλώ....ματς !

23.7.11

Όμορφη μέρα για μικρό θαύμα.

Κάπου στο λύκειο, πιτσιρικάκι φρέσκο ακόμα δηλαδίς, έβλεπα μανιωδώς Μαντ. Πιο πολύ τα καλοκαίρια που άραζα στο σπίτι, τρεφόμουν αποκλειστικά με καρπούζι και γενικώς παρασιτούσα. Η αγαπημένη μου ενασχόληση λοιπόν ήταν να χαζεύω στο Μαντ τα κλιπάκια. Κάποια στιγμή τράβηξε την προσοχή μου ένα τραγούδι που υπέθετα πως είναι Πολωνικό, αλλά όρκο δεν έπαιρνα κιόλας. Πολύ μου άρεσε και έπρεπε να μ'έβλεπες πως κουνούσα ρυθμικά το κεφαλάκι μου όποτε το πετύχαινα. Μιας και το έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να γράψω κάπου εκείνο το όνομα και τον τίτλο που ούτε να προφέρω δεν μπορούσα, με αποτέλεσμα, όταν κάποια στιγμή μπούχτησαν κι αυτοί και είπαν να αλλάξουν τη βίντεο λίστ, να μην μπορώ να το βρω πουθενά! Πουθενά σου λέω.

Έψαξα στο γιου τιούμπ, αλλά με τι στοιχεία να έκανα αναζήτηση? "Πιθανότατα πολωνικό τραγούδι, δεν το παίζει πια το Μαντ"? Έβγαζα για βδομάδες τα μάτια μου στον υπολογιστή προσπαθόντας με βάση το βίντεο κλιπ, να βρω το οτιδήποτε, αλλά τζίφος η δουλειά. Απογοήτευση, απελπισία και αποτέλεσμα μηδέν. Ο καιρός περνούσε και το τραγούδι αυτό για κάποιο μυστήριο λόγο, δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου. Μπορεί να σας φαίνεται χαζό αυτό που λέω, αλλά για μένα που το έζησα, είναι στ'αλήθεια παράξενο. Το σκεφτόμουν πολύ συχνά και αναρωτιόμουν αν θα το έβρισκα ποτέ. Μέχρι και ένας φίλος μου από Πολωνία, δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά ένιωθα πως αυτό είναι το τραγούδι μου, χωρίς να ξέρω τι σημαίνουν τα λόγια του ή κάτι για τον τραγουδιστή, αισθανόμουν να με εκφράζει και να μου ταιριάζει απόλυτα. Και το είχα χάσει. 

Χτες το απόγευμα, είχα πολλή δουλειά στο γραφείο. Είχα πήξει. Και ποιά είναι η ακαταλληλότερη μουσική για να χαλαρώσει κανείς όταν είναι τάβλα και πονοκεφαλιασμένος? Ryichi Sakamoto φυσικά. Ο καταπλητικός τυπάκος με το πιάνο του. Με το μυαλό που είχα εγώ εκείνη την ώρα όμως, μπερδέυτηκα και πάτησα στο γιου τιούμπ "Sakamura". Μου εμφανίζει λοιπόν μια λίστα με γιαπονέζους, κάτι άσχετα.΄Βλέπω όμως πιο κάτω και ένα βίντεο με τραγούδι. Λέω λοιπόν, αφού έκανες λάθος και σου έβγαλε ότι νά'ναι, άκου αυτό μπας και είναι τίποτα καλό και μετά βρίσκεις το σωστό. Αρχίζει λοιπόν να παίζει και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν και άσχημο. Κουνούσα εγώ εκεί το κεφαλάκι μου -καλή ώρα όπως όταν ήμουνα πιτσιρικάκι- και ξαφνικά μου πέφτουν τα μάτια πάνω στο μάουζ πάντ.

Τα μαζεύω για να δω καλύτερα αυτό που είχα δει και μένω κόκαλο. Δίπλα, στη λίστα με τα φαμίλιαρς που εμφανίζει η σελίδα, είδα φάτσα-κάρτα το βίντεο που έψαχνα εδώ και τόσα χρόνια! Και ναι είναι πολωνικό, και ναι δεν είχε καμία σχέση με το λάθος που είχα πατήσει, και ναι ανατρίχιασα από το μαλλί μέχρι το γαλλικό πεντικιούρ.  Και να σου πω και το καλύτερο? Πριν δυο μέρες μου έλεγε ένας φίλος πως λύσσαξα και νισάφι πια, κάποια στιγμή θα το δω λέει μπροστά μου και θα ησυχάσω και εγώ και αυτοί που τους τα είχα κάνει ζέπελιν με τη μίρλα για το πολωνικό ραπ, αν ήταν κιόλας πολωνικό. Αχ σας λέω. Έβαλα τα κλάματα με συνοπτικές διαδικασίες και το άκουσα 598 φορές μέχρι να καταφέρω να πιστέψω ότι πραγματικά το είχα βρεί. Το μεγαλύτερο σοκ βέβαια το έπαθα όταν μετέφρασα τα λόγια και συνειδητοποίησα ότι περιγράφουν ακριβώς τη φάση στην οποία βρίσκομαι τώρα δα που βρέθηκε ξανά στο δρόμο μου.

Παράξενα πράγματα συμβαίνουνε σε αυτή τη ζωή. Πήρα μια ανάσα χτες με αυτό που έγινε, και δύναμη πολλή για πράγματα που θέλω και λαχταράω να συμβούν και είχα κουραστεί να ελπίζω. Σκέφτηκα πως αυτή η ιστοριούλα μου είναι μια καλή αρχή με ένα αισιόδοξο μήνυμα, για το πρώτο μου πόστ εδώ μέσα!
Καλό σ/κ σε όλους σας!
Δανάη.

20.7.11

το σόι μου μέσα



Πραγματικός διάλογος μεταξύ της μάνας μου και εμένα πριν από κανά χρόνο περίπου (συνήθως αγουροξυπνημένης). Είχε μπει στο μπλογκ μου, απλά τελευταία επαναλήφθηκε ο διάλογος αυτός, οπότε τον θυμήθηκα και είπα να το ποστάρω και εδώ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη δική σας μανούλα, πιστέψτε με δεν είναι συμπτωματική, απλά είναι μία παγκόσμια συνωμοσία να μας ταλαιπωρούν, δεν εξηγείται αλλιώς. 

Δευτέρα πρωί
Χτυπάει το τηλέφωνο.
-Ναι?
-Έλα παιδί μου καλημέρα τι κάνεις?
-Έλα ρε μάνα τι να κάνω? Καλά, παιδεύομαι!
-Εχεις δουλειά?
-Όχι τόσο, ήθελες κάτι?
-Άσε παιδί μου σήμερα είδα ένα όνειρο. Είδα ότι με κυνηγούσε η γιαγιά σου μετά από τόσα χρόνια πεθαμένη να με πάρει μαζί της
-Αμάν ρε μάνα, πρωί πρωί, άντε κλείσε θα σε πάρω εγώ μετά
-Καλά καλά άντε γεια

Δευτέρα μεσημέρι
Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο
-Ναι?
-Δεν με πήρες που είπες θα με πάρεις
-Ε δεν σε πήρα ρε μάνα τι να κάνω, ξεχάστηκα με τη δουλειά
-Α! καλά, να σου συνεχίσω το όνειρό?
-Για τη γιαγιά τη πεθαμένη?
-Ναι ναι, και με κυνηγούσε η άτιμη, όπως με κυνηγούσε όταν ήταν ζωντανή, αναθεμά την, μετά τόσα χρόνια πεθαμένη ακομα με κυνηγάει
-Ρε συ μάνα ήμαρτον δηλαδή, τι μου λες τώρα? Όρεξη έχει η γιαγιά να σε κυνηγάει από κει που είναι! Σημάδι σε έχει βάλει
-Ξέρω γω , ξέρω σου λέω, με κυνηγάει ακόμα που πήρα τον γιο της
-Ναι δεν το είχε πάρει απόφαση 40 χρόνια, τώρα της ήρθε. Άντε ρε μάνα ηρέμησε. Άντε σε κλείνω.

Τρίτη πρωί
-Ναι?
-Ελα παιδί μου τι κάνεις? Καλημέρα
-Καλημέρα ρε μάνα, τι έγινε?
-Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, άσε, πολύ ταλαιπωρήθηκα
-Γιατί πάλι τι έπαθες.
-Ειδα τον παππού σου στον υπνο μου
-Αφού λες δεν μπόρεσες να κοιμηθείς
-Ε! όσο κοιμήθηκα (έγκυρες πηγές μου είπαν πως ακόμα στις 9 το πρωί η μάνα ροχάλιζε)
-Α καλάαα.
-Και είδα τον παππού σου με τη μαγκούρα στο χέρι να με αναγκάζει να φάω τα σύκα από τα δέντρα που είχε στο αμπέλι
-Ε εντάξει, αφού δεν σε κυνηγούσε
-Ναι αλλά τα σύκα είναι γλυκά
-Ε γλυκά είναι τα σύκα, τι να κάνουμε τώρα
-Ε ΤΩΡΑ ΕΓΩ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ (και κλείνει απότομα το τηλέφωνο)

Τρίτη μεσημέρι
-Ναι?
-Καλά ρε παιδί μου, γιατί με αποπαίρνεις όταν μιλάω?
-Γιατί ρε συ μάνα, τι είπα πάλι?
-Εγώ πάω να σου μιλήσω το πρωί, δεν έχω σε ποιον να μιλήσω και συ με αρπάζεις
-Εγώ σε αρπάζω? Εσύ φώναξες και μου έκλεισες το τηλέφωνο
-Ε αφού με κορόιδευες.
-Τι σε κορόϊδευα ρε μάνα. Αφού μου λες ότι είδες και πάλι έναν πεθαμένο στον ύπνο σου και ότι σε τάιζε σύκα, το οποία "τι σύμπτωση" είναι και γλυκά.
-Ε ναι, αφού το γλυκό δεν είναι καλό
-Ε τι να κάνουμε τώρα, ας έτρωγες κανένα παστίτσιο και συ, τι τα έφαγες τα κωλοσύκα
-(απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου)

Τετάρτη βράδυ
-Ναι?
-Που είσαι εσύ?
-Που είμαι ρε μάνα? σπίτι
-Και γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο?
-Ε αφού παίρνεις πάντα εσύ μωρέ, αφού ξέρεις ότι δεν θα πάρω
-Ε βέβαια να μη μάθεις τι κάνει η μάνα σου
-Αμάν ρε συ μάνα πάλι πήρες να γκρινιάξεις?
-Ε βέβαια εγώ γκρινιάζω συνέχεια
-Ελα πες μου τι ήθελες
-Τι να θέλω. Ταλαιπωρημένη είμαι πάλι
-Γιατί τι έγινε? Ανέβηκε το ζάχαρο?
-Α καλά, το πρωτότυπο θα ήταν να μην ήταν ανεβασμένο. Ε τι έγινε πάλι
-Είδα το βράδυ τη θεία σου τη Τούλα
-Αι καλά!! τι σε τάισε εκείνη?
-Δεν με τάισε τίποτα, αλλά είδα τότε που μου είχε δώσει εκείνα τα νυφικά παπούτσια να βάλω που θα γινόμουν νύφη. Την άχρηστη. Ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια δεν μπορούσαν να μου πάρουν. Μου έδωσε εκείνη τα χρησιμοποιημένα τα δικά της
-Ρε συ μάνα, μετά από 41 χρόνια γάμου, τι πας και θυμάσαι???
-Εγώ??? Εγώ πάλι φταίω?? Αφού την είδα στον ύπνο μου
-Ε αφού τα έχεις συνέχεια στο μυαλό σου
-Ε βέβαια πάλι εγώ φταίω, εντάξει και γω δεν σου λέω τίποτα. Αφού σε ενοχλώ να μη σε ξαναπάρω(απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου)

5 λεπτά αργότερα
-Ναι?
-Αύριο θα φτιάξω φασολάκια, θα έρθεις να φας?
-Όχι ρε συ μάνα δεν θέλω, δεν μου αρέσουν
-Εγώ φταίω, που σας μαγειρεύω, τι άλλο να κάνω πια!! (και πάλι κλείσιμο του τηλεφώνου στα μούτρα)

Το βράδυ τελικά είδα και γω το σόι μου στον ύπνο μου. Α ρε μάνα!!

17.7.11

PC junkies



Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά
ένα λαπτοπάκι πήραμε αγκαλιά
Πέφτει φραπεδάκι, πάνω στα κουμπιά
Δώσ’ μου ένα πανάκι, μη σου δώσω μια μπουνιά

Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι σ'ένα πισί
Ω, ω, ω, σ'ένα πισί

Ήταν η Αθήνα κόμβος δικτυακός
network και πακέτα και bandwith τρομερό
Δώσ’ μου ένα δισκάκο, δώσ’ μου και σιντιά
Θεέ μου, να προλάβω για να πάρω ένα backup

Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ...

Τηλέφωνο χτυπάει, και κόβει τη γραμμή
Το πρόγραμμα μου σκάει, κάνω κοντρολ-αλτ-ντιλιτ
Τα bugs δεν έχουν τέλος, δουλεύεις και κολλάς
Μειώνω τσαντισμένος, megahertz του data bus

Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ...

14.7.11

Σόπινγκς

Μετά από παράκληση της διεύθυνσης, αλλάξαμε βρακί και ήρθαμε. Ελπίζω να σας αρέσει γιατί έφαγα 40 λεπτά από την ημιπολύτιμη ζωή μου για να το φτιάξω.

Αν κάποιος διαφωνεί και το πει σημαίνει ότι νομίζει πως ξέρει καλύτερα άρα είναι ψώνιο άρα σιωπή μια χαρά ταιριάζει. Είμαστε και ψώνια, είμαστε και μουρλοί, και ό,τι θέλουμε κάνουμε.

Άντε και καλά ψωνίσματα.

13.7.11

Τι να πεις..

Απολογούμαι για αυτό που θα κάνω, αλλά ελπίζω πως δε θα ξανασυμβεί.
Λογικά θα ακούσατε για τα νέα μας εδώ στην Κύπρο. Έγραψα μερικές σκέψεις και θα ήθελα να τις διαβάσετε κι εσείς, αν δε βαριέστε.

Εδώ βρίσκονται.

Προσευχηθείτε για την πατρίδα μου.

12.7.11

Βοήθεια...

Θα ήθελα να ζητήσω από τους διαχειριστές ή από όποιον άλλο ξέρει από οργάνωση blog, να κάνει όμορφο τούτο το μπουρδελάκι στην όψη. Δεν έχω γνώσεις τέτοιες μάνα μου! Έλα πάρε την πρωτοβουλία και φτιάξτο καλοκαιρινό κι ωραίο, να μοιάζει δηλαδή με πανηγύρι. Σε ευχαριστώ πολύ. Επιπλέον θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρη: Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει όμορφο και το blog της Coulas, ας συνεργαστεί μαζί μου, γιατί μπουρδέλο το κατήντησα κι εκείνο. Ευχαριστώ εκ των προτέρων άγνωστε ξένε που θα μπεις στο κόπο να με βοηθήσεις. :))

Φιλούμπες παίδες

6.7.11

Πρόβλημα τριχόπτωσης;



Καλώς σας βρήκα τρελοκομεία!!!

5.7.11

Χρόνος. Σκέψεις. Πραγματικότητα.

Χρόνος. Σκέψεις. Πραγματικότητα.

Σάββατο. Θα κάτσω μέσα, θα μαζέψω το αχούρι και θα δω Ghostbusters. Βόλτα στη Νέα Υόρκη.

Κυριακή. Θα κάτσω μέσα, θα μαζέψω το αχούρι και θα δω Ghostbusters. Ψώνια, ύπνος, αχαλίνωτο τσάτιν, ψώνια, ύπνος.

Δευτέρα (αργία). Θα κάτσω μέσα, θα μαζέψω το αχούρι και θα δω Ghostbusters. Βόλτα, ύπνος, ύπνος, ατελείωτο Family Guy, ύπνος.

Χαραμίζομαι, πολιτικός έπρεπε να γίνω. Ό,τι πω, αυτό ακριβώς κάνω. Καρμπόν όμως?

Λοιπόν η ώρα είναι 9:30, αλλά δε με νοιάζει! Θα το μαζέψω το ρημάδι το αχούρι! Χμ, από που να'ρχίσω. Πρώτα συγύρισμα. Μετά σφουγγάρισμα. Μετά το μπάνιο (Χριστέ μου). Ευτυχώς το σαλόνι το μάζεψα πριν λίγες μέρες, η κρεβατοκάμαρα είναι πάντα στην εντέλεια (σάμπως τη χρησιμοποιεί και κανείς) και τη λάτζα την έκανα.

Ρωτήστε με, σας παρακαλώ, αύριο αν τα έκανα όλα αυτά τελικά. Αν δεν τα έκανα, να με φτύσετε. Και αν τα κάνω να με χέσετε.


Update 1: Ουφ, 11:30 και έκανα μόνο το σφουγγάρισμα. Τώρα πάμε για μπάνιο (όχι στη θάλασσα, στη χλωρίνη). Όσο και να το καθυστερώ, πρέπει να καθαριστεί ο καμπινές, σαν δημόσιο ουρητήριο έχει καταντήσει πια.

ΥΓ1: Εδώώώώώώώ θα σας τα πρήξω μέχρι να αστράψει το κοτέτσι.

Update 2: 12:10, καλημέρα σας, πάει και ο καμπινές. Ένα πράγμα θα σας πω: Χλωρίνη. Σε σπρέι. Την ευλογία μου να'χει όποιος την ανακάλυψε. Τώρα, να συμμαζέψω λίγο, να ντουζιαριστώ, να φάω που ξέχασα και νάνι.

ΥΓ2: Το ξέρω ότι χεστήκατε για το βράδυ Δευτέρας του Αμερικλάνου. Μόνο σας παρακαλώ να σκουπιστείτε καλά γιατί μόλις την έτριψα την τουαλέτα. Ευχαριστώ.

Update 3: 12:40, ας πούμε ότι τελείωσα, δεν μπορώ άλλο βαρέθηκα. Αύριο θα συμμαζέψω και το χωλ. Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι σε μερικές μέρες θα θέλει πάλι. Μήπως να πάρω καμια Κινέζα να μου καθαρίζει? Θα τα κάνει καλά ή θα βάζει σόγια σως στο σφουγγάρισμα?

ΥΓ3: ΦΤΟΥ το Ghostbusters ξέχασα να δω, και πρέπει να το επιστρέψω αύριο. Με έφαγε η νοικοκυροσύνη, με έφαγε.

25.6.11

How to

Πριν μερικά χρόνια πήρα ένα ασύρματο τηλέφωνο. Μετά τη μετακόμιση δε λειτουργούσε τόσο καλά (δεν άκουγα αρκετά δυνατά το συνομιλητή μου κι ας είχα την ένταση τέρμα). Μέχρι που σταμάτησε να λειτουργεί.

Πώς φτιάχτηκε?

Μα είναι απλό! το κοπάνησα μια δυο φορές πάνω στα διπλανά βιβλία.
Και λειτουργεί άψογα! καλύτερα από πριν!
Τί τεχνικοί και βλακείες.....

22.6.11

Athens by night

Φώτο από το διάστημα, by Paolo Nespoli
Σβήστε κανά φως ρε παιδιά, έχουμε κρίση

20.6.11

A lesbian ...story

Photobucket

Aυτό εδω αγαπητέ αναγνώστη αν το βλέπεις και δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι ,σε ενημερώνω οτι χρησιμοποιήθηκε σε πασιγνωστο χωρουμ ως υπογραφή μου ,την περιοδο που ημουν μελος εκεί.Αν το εχεις ξαναδει σιγουρα ήσουν μελος και εσύ ,αλλα πιθανότατα δεν γνωριζεις την ιστορία που κουβαλάει.
Στο εν λόγω χωρουμ λοιπόν ,υπήρξε μια περίοδος που διοργανώνονταν πολλες εκδηλώσεις για τα μέλη σε ενα μαγαζι στο Μικρολίμανο ,οπου μας είχε παραχωρηθει ο τελευταιος οροφος του κτηρίου και καναμε τα παρτυ μας.
Φύσει και θέσει κοινωνικότατο παιδί εντρύφησα λίγο μετα την εγγραφή μου στην ομάδα αυτων που οργανωναν τις εκδηλώσεις και πολύ σύντομα ανέλαβα και να παιζω μουσική σε κάποιες εξ αυτών.
Μετα απο κάθε εκδήλωση ανοιγε ο πρωτος αποχωρησας απο την συγκέντρωση ενα τοπίκιο όπου εγραφε τα συνηθη γλειώδη(ηταν φανταστικα ,περασα τελεια και άλλα τετοια) ,στο οποιο οι περισσότεροι την επόμενη μερα(οταν ειχαμε συνελθει δλδ απο τα πιωματα) μπαίναμε και συνεχίζαμε το νήμα .
Μόνιμο παραπονο μου ηταν πως σπανίως αυτο το χριστιανο που ηταν σκυμμένος πανω απο το λαπτοπ και εξυπηρετούσε ολα τα γουστα των συμμετεχόντων κάποιοι τον ευχαριστούσαν ή του αφιερώναν δυο λόγια(οχι πως με πολυενοιαζε-δεν ειμαι ψωνιο ,να γουσταρω να με χειροκροτανε- αλλα ήθελα να το ακουω που και που).
Σε μια κουβέντα με τον εναν εκ της συντροφιας εκφραζω το παραπονο μου και μου απανταει πως ειναι λογικό τα μέλη να ενδιαφερονται για αυτους που κάνουν ντόρο με τις πραξεις τους στο χωρουμ και να τους εχουν στο επικεντρο στο παρτυ και στα σχολια μετα(η αληθεια ηταν πως ημουν λιγακι χαμηλων τονων και δεν προβαλα προς τα εξω οση δουλεια εκανα) .Αν μου είπε εκανα και εγω κάτι που θα τραβούσε την προσοχη καποια στιγμη θα με προσεχαν και μετα θα ηταν θεμα συνηθειας και τακτ να λενε μια καλη κουβεντα.
Ωραια ,σκέφτηκα αλλα τι να κάνω ;
Να φτιαξω μια υπογραφη που θα τραβήξει την προσοχη ,σκεφτηκα!
Και κατέφυγα στο μυαλο του σπιτιου ,το γνωστο Κορίτσι ,το οποιο αφου με βομβαρδισε με ενα σωρο ιδεες ,απογοητευτηκε  γιατι δε με συγκινουσε τίποτα.
Την επόμενη στην δουλειά ακουω την ατακα αυτη απο εναν αποθηκάριο.
Αυτό ηταν!
Τηλεφωνο στο Κορίτσι ,του δινω λευκη επιταγη δημιουργιας και αναμενω το αποτέλεσμα.
Το οποιο και χρησιμοποιήθηκε και έκανε την αισθηση του!
Στην επομενη συνάντηση των μελων ,πολλοι χρηστες θέλαν να γνωρίσουν αυτον με την ιδιαιτερη υπογραφή -που συμπτωματικα επαιξε και παλι μουσικη εκεινο το βραδυ.
Όταν ηρθε η ωρα να αναλάβω καθηκοντα,ενα απο τα πειραχτηρια της παρεας ,πηρε το μικροφωνο(υπηρχε για ανακοινωσεις γιατι δεν ακουγομασταν αλλιως )και ανακοίνωσε ότι "η λεσβια " ηταν ετοιμη να τους κανει να χυσουν ......πολυ ιδρωτα(απο το χορο-αυτο το παρελειψε!)
Περιττο να σου πω το γελιο οτι ακούστηκε μεχρι το Δελφιναριο .
Δε θυμάμαι ποσοι περασαν και με χαιρετήσαν οχι με το ονομα μου αλλά οπως με εχει συστησει ο φίλος .(Πόσα "καλη συνεχεια λεσβια μου", ακουσα εκείνο το βραδυ;)
Και στα σχολια μετα ,οι πάμπολλες ευχαριστιες είχαν πρωτα το λεσβια και σε παρενθεση το ονομα μου στην κοινοτητα.
Ο στοχος είχε επιτευχθει και η υπογραφή αντικατασταθηκε με μια "σεμνότερη".Στα μέλη πήρε λίγος καιρος να συνηθίσουν να με αποκαλουν οταν θελαν να μου κάνουν ενα κομπλιμεντο με το ονομα μου ,αλλά σήμερα που για κάποιο λόγο επανήλθαν ολα αυτα εκείνων των ημερών ,εψαξα στο πισι μου και την ξεθαψα την υπογραφή.
Με το κλεισιμο της σελίδας και το τελος των εκδηλώσεων δεν ξανασχολήθηκα με κάτι αναλογο.
Νομίζω οτι ηταν ευλογια που βρεθήκαμε ολοι αυτοι οι ανθρωποι τοτε σε εκεινο το μερος και αφήσαμε στην σκληρο δισκο αρκετού κόσμου μνήμες απο εκείνες τις εκδηλώσεις.
Στον δικό μου σκληρο δισκο(oχι στο μυαλο ,στο κανονικο εννοω) βρίσκονται 4 βιντεο και 2.600 φωτογραφιες απο εκεινα τα events.Εξ οσων γνωρίζω υπαρχουν αρκετοι που εχουν κρατησει κομματια και στους δικους τους υπολογιστες-οι περισσότεροι πιθανολογω οτι τα εχουν σβησει....

Εχω ομως να δηλώσω υπευθύνως, πως πέρα απο ολα αυτα η υπογραφή αυτη φανερώνει την σεξουαλικη ταυτοτητα της γυναικειας μου πλευρας -και αυτη γουσταρει(οπως και η ανδρικη )γυναικες!!!

Θράκα

Τάκα τάκα τάκα
μπήκε το χταπόδι
μες στη θράκα.

14.6.11

Αυτοκριτική

Εντάξει. Ας αυτοαποκαλούμαστε nuts. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, είναι η αναγνώριση και υπόκλιση μπροστά στους πραγματικά μουρλούς, στην επιτομή της τρέλας, στην προσωποποίηση του παρανοϊκού χιούμορ.

Ας υποκλιθούμε μπροστά στους Monty Python.

Αν θέλετε αποδείξεις, δείτε το πιο σουρεαλιστικό, παρανοϊκό, ενοχλητικό και συνάμα αστείο video που θα δείτε φέτος (τουλάχιστον) και παραδεχτείτε οικτρή ήττα.





Find The Fish από το The Meaning Of Life

12.6.11

Πώς σκέφτονται οι άνδρες


Έτσι ακριβώς σκεφτόμαστε. Απλά και κατανοητά. Χωρίς μπερδέματα και πιθανότητες παρεξηγήσεων!